ΠΡΟΧΕΙΡΟ....

Σπίτι...
Κλείνω τα φώτα, κλείνω την μουσική, κλείνω τα παράθυρα.Δεν θέλω τίποτα να πιώ.Θέλω μονάχα να αφήσω τις σκέψεις μου ελέυθερες.Όσο πιο ελεύθερες γίνεται.
Ήδη έχω χάσει την μάχη με την ελευθερία μου.Ζώ σ'ένα κόσμο που ονειρεύομαι και πάλι δεν είναι όπως τον θέλω.
Χείμαρος οι σκέψεις που με πνίγουν.Γράφω πολύ αργά. Κι ό,τι κι αν προσπαθώ να πώ...έχει γίνει μάταιο μέχρι να φτάσει η ώρα του.

Έτσι ψάχνοντας κάτι που ν'αξίζει μένω ακίνητος να ακολουθώ τις σκέψεις μου.Στην απόλυτη ανελευθερία μου.Έρμαιο...περιμένω να δώ που με πάνε.Τι κρύβεται πίσω τους.
Και κάπου εκεί χάνομαι...

Πρέπει να βρώ ένα τρόπο να ελέγχω τις σκέψεις μου.Να σταματήσω να σκέφτομαι οτι σκέφτομαι.Κουράζομαι....αλλά οι σκέψεις δεν σωπαίνουνε ποτέ!
Πόσο αξίζει να σκέφτεσαι ότι σκέφτεσαι? Πόσο αξίσει να σκέφτεσαι την γή που γυρίζει?
Τι αξίζει να σκέφτεσαι? Όλα γίνονται μόνα τους...τίποτα ποτέ δεν σταματάει λιγάκι...να σε κοιτάξει...να σε ρωτήσει!!!

Κοιτάζω τον κόσμο που πάει κι έρχεται...και σκέφτομαι τι θα του έλεγα αν ήταν η τελεύταια μου μέρα.
Και σκέφτομαι...σκέφτομαι πολύ...μα δεν έχω τίποτα να πώ!!!
Μ'ακούς? Δεν έχω τίποτα να πώ!

Απλά στέκομαι...κοιτάζω-ακούω-γεύομαι-αισθάνομαι...ένας άνθρωπος...μικρός και μεγάλος σαν όλους τους άλλους.
Περπατάω για λίγο στον μαγικό χωροχρόνο ... με ένα απίθανο μυαλό να μεγαλώνει τον πόνο!